Tę chorobę zwą tajemniczą. Do niedawna zazwyczaj ją ukrywano bądź lekceważono. Według WHO jest obecnie czwartym najpoważniejszym problemem zdrowotnym na świecie. Depresja jest chorobą wszechobecną wśród ludzi i występującą od niepamiętnych czasów. Nie omija również środowiska dentystów, którzy zostali określeni w mediach jako „śmiercionośna profesja” (Portal Onet). W kolejnej części artykułu Depresja w środowisku lekarzy stomatologów dr Marek Bladowski na podstawie literatury, przedstawia najczęściej stosowane narzędzia do badania stanu nasilenia depresji u pacjentów wywodzących się z różnych grup zawodowych, w tym profesjonalistów medycznych. Przedstawione skale pomiaru (Becka, Hamiltona, Zunga i Burnsa) pozwalają w sposób bardzo dokładny, określić stopień depresji w jakim znajduje się dany pacjent, w tym przypadku lekarz dentysta, i wszcząć natychmiastowe postępowanie zaradcze, zarówno w zakresie psychologicznym jaki i farmakologicznym. Tego artykułu nie można pominąć!

Kontynuujemy także cykl Skutki uboczne ogólnej farmakoterapii w jamie ustnej. Tym razem bardzo ważne zagadnienie biofosfoniany oraz leki przeciwzakrzepowe. Stomatolodzy przed planowanymi zabiegami chirurgicznymi, by uniknąć przykrych dla pacjenta komplikacji, powinni uwzględniać w wywiadzie pytanie o ewentualną terapię bifosfonianami, Sytuacja, kiedy w gabinecie pojawia się pacjent, u którego należy przeprowadzić zabieg chirurgiczny i informuje, że na stałe przyjmuje leki, które wpływają na jakikolwiek element układu hemostatycznego, z reguły jest jednak stresogenna dla personelu całego gabinetu, a w szczególności dla stomatologa. Aktualne trendy dotyczące terapii kardiologicznej i naczyniowej odchodzą od wstrzymania monoterapii preparatami przeciwpłytkowymi na okres poprzedzający zabieg chirurgiczny. Artykuł omawia postępowanie w gabinecie stomatologicznym, w przypadku pacjentów, poddanych takim terapiom.

Zmiany chorobowe błony śluzowej jamy ustnej wzbudzają często obawy pacjentów przed chorobą nowotworową. Język czarny włochaty jest zmianą o charakterystycznym wyglądzie, zlokalizowaną w widocznym miejscu i może zaniepokoić nie jednego pacjenta. Tak też było i w sytuacji pacjenta, którego przypadek opisano w pracy Język czarny włochaty. Autorzy na podstawie piśmiennictwa oraz prezentacji własnego przypadku, przedstawili łagodną zmianę, jaką jest język czarny włochaty oraz wskazali właściwe metody jej leczenia.