Douglas A. Terry

Nieskomplikowana odbudowa zębów trzonowych przy wykorzystaniu systemów adhezyjnych

Technologia szkła jonomerowego (GI), wprowadzona do stomatologii przez Wilsona i Kenta (1) na początku lat 70. XX w., nieustannie ewoluuje. Początkowe kompozycje utwardzano chemicznie w procesie złożonej reakcji opartej na działaniu kwasu. Ich zastosowanie było wskazane w przypadku leczenia zębów mlecznych i stałych w klasie III i V, w przypadku zastosowania uzupełnień tymczasowych, materiałów wyściełających i płytek, warstw nadbudowy, uszczelniania i wypełniania bruzd okluzyjnych, cementów uszczelniających; było także zalecane dla pacjentów o wysokiej podatności na działanie próchnicy (2-4). Pierwsze materiały dostępne były wyłącznie w postaci mieszanej ręcznie, dlatego wczesne próby wykorzystania tych preparatów nie były w pełni zadowalające, m.in. z powodu trudności w obsłudze na etapie klinicznym, małej odporności na ścieranie, niewystarczającej wytrzymałości, wrażliwości na wilgoć i niestabilności kolorystyczną materiału (5-7).

Simplifying Posterior Restorations Using Self-Adhesive Systems

Glass ionomer (GI) technology has continuously evolved from its inception as introduced to dentistry by Wilson and Kent1 in the early 1970s. The initial formulations were chemically cured by a complex acid-based setting reaction and their use was indicated for the primary and permanent dentition in Classes III and V, provisional restorations, liners and bases, core buildups, occlusal fissure sealing and filling, luting cements, and for those patients with high caries susceptibility (2-4). The early materials were available only in hand-mix form; therefore, early attempts to use these formulations resulted in shortcomings that included poor clinical handling, low wear resistance, insufficient strength, moisture sensitivity, and color instability (5-7).